بوست مش عادى

البوست ده مش بالضبط علشان الحاجات السكره اللى المجرم الصغير موكى بيعملها , بس علشان قد ايه الحاجات دى بتلون حياتى سواء منه ولا من اخواته و هما صغيريين و وهما كبار ماشاء الله عليهم، هما الفرحه اللى فى حياتى ، كل الوان الدنيا  والسعاده بتيجى مع دخلتهم علينا البيت ،

اولاد اخواتى هما الريشه اللى بترسم البسمه و الهدوء و راحة البال - للحق مش دايما يعنى ، ساعات الواحد بيكون عايز يعلقهم على الحيطه واحد واحد و يطوح فيهم الضرب ، حتى الزئرد الصغير اللى (إحم ، لامؤاخذه فى اللفظ ) جاعورته بتخلى الواحد عايز يرميه من الشباك - الجمله الاعتراضيه اللى فاتت لا تدل سوى على رهافه مشاعرى ، المهم ان فعلا كل واحد فيهم له بصمه و معنى زى الزهور لما الواحد يزرعها حب و تبدأ تطلع بورق اخضر جميل رقيق و يكبر و يزهر لأجمل الزهور و الألوان ، 

زى قوس قزح يطلع يطل على سمايا و يخلينى احب الدنيا ،

أولاد اخواتى جميعا ، انتم حياتى و سعادتى ، ..... إحم ، يا كلاب :)